Er stonden twee jongetjes buiten voor het hek. Ze hadden aangebeld en zich voor de bewakingscamera opgesteld – de kinderen van Groenlust & Duinrust weten hoe het hoort. Of ik misschien lege flessen had voor de arme kinderen in Afrika. En die had ik wel.
Hoefde ik mooi op zaterdagochtend niet die altijd weer gênante fietstocht naar de glasbak te maken. En het geeft een goed gevoel, zo’n gebaar van barm- en ruimhartigheid. Ik las trouwens in de Groenlust & Duinrust Times dat wij Nederlanders gemiddeld één euro hebben geschonken ter lediging van de jongste hongersnood in delen van Afrika. Dan moet er dus iemand zijn die twee euro heeft overgemaakt; zelf heb ik namelijk vooralsnog de hand op de knip gehouden. Want kijk, wanneer je een pilletje tegen de hoofdpijn neemt, weet zo’n pilletje precies waar ’t wezen moet (wat ik overigens heel knap vind). Maar als je een euro overmaakt wegens de overstromingen in Pakistan, kan het zomaar wezen dat zo’n munt opduikt in Haïti. En daar blijken ze er vervolgens geen raad mee te weten, want bijna twee jaar na dato staan er in het door een aardbeving getroffen Port-au-Prince nog altijd geen drie bakstenen in de goede volgorde.
Zodra ergens in de wereld de natuur een beetje boos wordt op de mensen die er een potje van maken, wordt er prompt een inzamelingsactie op de televisie georganiseerd, waarvan de opbrengst doorgaans de eigen bijdrage van de Amerikaanse regering ruimschoots te boven gaat. De belangeloos optredende Bonnie St. Claire, de geldinzamelende deeltijdburgemeesters van Ohé en Laak, de Paasweekendomzetschenkende meubelboulevard in Cruquius en de vlierbessenjamverkopende pottenclub uit Botshol verdringen zich voor een handje zendtijd in ruil voor een kartonnen cheque van anderhalve meter. En op de tribune zitten Arie Boomsma, Geert Wilders, Pino en Dennis van der Geest bil aan bil de rinkelende telefoons op te pakken om de gulle giften van het Nederlandse volk in ontvangst te nemen. En wat gaan we daar dan van kopen? Wie brengt het weg, waar gaat het heen? En zijn de arme kinderen niet blijer met chips en krentenbollen in plaats van spruitjes en witlof?
Volgens mijn berekening moeten ze barsten van het geld, die samenwerkende hulporganisaties die schuilgaan achter het gironummer 555. Ruimschoots voldoende in elk geval om zestien door de kerntsunamibeving getroffen Japanse dorpen weer terug op de kaart te zetten en een complete Vierdaagse aan Afrikaanse vluchtelingen van hun natje en droogje te voorzien. Wie zijn euro naar 555 overmaakt, geeft zijn geld dus eigenlijk aan drie, vier of vijf rampen later. En dat vertik ik, want misschien vind ik dat helemaal geen leuke ramp om geld aan te geven. Kennelijk ben ik niet de enige die er zo over denkt, want de geldinzamelaars van 555 zijn zo langzamerhand roependen in de woestijn. Nederland is een beetje geefbeu.
Zelf maak ik mijn eigen selectie van goedele doedelen. Ik heb hier en daar wat gesponsorde zeehondjes rondzwemmen, ik geef aan de ziektes waar wij thuis zelf aan lijden en ik heb een aantal jaren gedoneerd aan de Alzheimer Stichting om te vieren dat mijn schoonmoeder niet meer wist wie ik was. Maar die Alzheimerboys heb ik uit mijn portfolio gegooid toen ze me elke twee weken een acceptgiro gingen sturen voor alweer een baanbrekend wetenschappelijk onderzoek. Als ze dáár je naam eenmaal kennen, zullen ze je niet gauw vergeten!
Maar waar ik misschien wel het hekelst aan heb qua goedele doedelen, zijn de collectes aan huis. Of ik prentbriefkaarten wil kopen van voetschilders die minstens vijf keer met een fiets een Franse berg beklimmen tegen kanker? Of koekjes bestellen voor het survivalweekend van de leerlingen van het Herman den Blijker Bak- en Braadcollege. Donder op! Ga je eigen broek ophouden! Bovendien héb ik dit jaar al een goede daad gedaan door mijn hele weekopbrengst aan drankflessen te schenken aan de arme kindjes in Afrika. En die blijken dus ook niet op hun plaats terecht te komen. Des avonds belde mij namelijk een boze buurman, om te vertellen dat hij zijn kroost compleet kachel had aangetroffen, nadat ze de drakjes wijn, port en likeur in een glas hadden verzameld en opgedronken. Plastic flessen hadden het moeten zijn, van spa en fris en zo.
Ja, ik ben gek. En mijn statiegeld dan?
Geen reacties