‘Passagier in je eigen auto worden.’ Een fenomeen dat in onze kringen weinig toelichting behoeft en dat symbool staat voor een onvoorspelbare afloop. In de Renault Clio V6 loert dat gevaar altijd om de hoek en moet je continu op je qui-vive zijn, anders gooit deze enfant terrible subiet en venijnig zijn kont tegen de krib. Een bizar geval met dito specificaties en een al even absurde ontwikkelingsgeschiedenis.
Nederig danken wij de weergoden, die het aardse vandaag vochtvrij houden en bij tijd en wijle een bedeesd zonnetje door de wolken heen laten stralen. De Michelins - vóór 205/50 R17, achter 235/45 R17 - hechten zich aan kurkdroog asfalt en maken daarmee bomen, vangrails, lantaarnpalen, sloten en andere dreigingen van ‘c’est fini’ een tikkeltje onschuldiger, al blijft het vreselijk oppassen geblazen. Zelfs nu bekruipt je een heel weeïg gevoel wanneer je een draaiing inzet en merkt hoe de besturing ineens griezelig licht wordt, terwijl de geldingsdrang van de zware en dikke derrière ongenuanceerd begint aan te zwellen. Het lijntje tussen waarschuwend onderstuur en een genadeloze scheut overstuur is flinterdun en met gezond technisch verstand weet je op basis van de geringe stuuruitslag dat er dan weinig of niets meer aan te redden valt. Dat de Lincoln Town Car met fotograaf Maurice Volmeyer balancerend in de kofferbak een kortere draaicirkel heeft dan deze Clio, in zijn oorspronkelijke hoedanigheid toch bestemd voor mama’s en secretaresses, zegt iets. Dertien hele meters slokt hij op om de rijrichting met 180 graden te veranderen. Er zijn snellere manieren om achterstevoren te staan, maar die kosten heel veel meer ruimte en met een pech ook heel veel meer euro’s.
Nederig danken wij de weergoden, die het aardse vandaag vochtvrij houden en bij tijd en wijle een bedeesd zonnetje door de wolken heen laten stralen. De Michelins - vóór 205/50 R17, achter 235/45 R17 - hechten zich aan kurkdroog asfalt en maken daarmee bomen, vangrails, lantaarnpalen, sloten en andere dreigingen van ‘c’est fini’ een tikkeltje onschuldiger, al blijft het vreselijk oppassen geblazen. Zelfs nu bekruipt je een heel weeïg gevoel wanneer je een draaiing inzet en merkt hoe de besturing ineens griezelig licht wordt, terwijl de geldingsdrang van de zware en dikke derrière ongenuanceerd begint aan te zwellen. Het lijntje tussen waarschuwend onderstuur en een genadeloze scheut overstuur is flinterdun en met gezond technisch verstand weet je op basis van de geringe stuuruitslag dat er dan weinig of niets meer aan te redden valt. Dat de Lincoln Town Car met fotograaf Maurice Volmeyer balancerend in de kofferbak een kortere draaicirkel heeft dan deze Clio, in zijn oorspronkelijke hoedanigheid toch bestemd voor mama’s en secretaresses, zegt iets. Dertien hele meters slokt hij op om de rijrichting met 180 graden te veranderen. Er zijn snellere manieren om achterstevoren te staan, maar die kosten heel veel meer ruimte en met een pech ook heel veel meer euro’s.