We hadden ons zo voorgenomen niets met de Jaguar E-type te doen, want platgetreden pad. Maar deze konden we niet laten staan. Omdat hij eenvoudigweg aan alle eisen voldoet.
Het blijft een verschrikkelijk mooie en ook heerlijk rijdende auto, zo’n Jaguar E-type. Dat was altijd zo, dat is nog zo en dat zal ook altijd zo zijn. Dat fantastische motorgeluid, dat nergens opdringerig of ordinair wordt, die geweldige acceleratie, naar huidige maatstaven misschien niet supersnel meer, maar die nog steeds een lekkere kick geeft, en die superdirecte besturing, waarmee je de E-type echt in de bocht kunt zétten. Hij geeft je de ruimte én laat je de volledige controle behouden. Nog niets heeft de E-type aan autoriteit ingeboet; ondanks zijn vijftig jaren wordt hij alleen maar mooier. Overigens: vijftig plus inmiddels. Precies de reden waarom wij er tot nu toe geen aandacht aan besteedden – vanwege het vijftigjarig jubileum vorig jaar deed immers elk autoblad dat al (we vermijden hier de woorden ‘zichzelf respecterend’).
Zwarte accu
Maar deze specifieke E-type ‘ticks all the boxes’. Hij is zoals hij zijn moet. Ten eerste is het een Serie 1, met de perspex headlamp covers. We doen ook niet moeilijk over een serie 1,5, maar daarna slaat het modificatiemonster toch wel redelijk genadeloos toe – met alle respect voor lieden die een Serie 2 of zelfs 3 mooi vinden. Of een MGB met rubberen bumpers, om maar wat te noemen.
Ten tweede is het een coupé. Hoe je het ook wendt of keert – de coupé is en blijft de allermooiste E-type, om de simpele reden dat de fraaie, welvende lijnen niet worden onderbroken. Het is de auto zoals de auto bedoeld is. Roadster ook mooi hoor, maar toch...
Ten derde: hij verkeert in perfecte staat. Is volledig en met liefde gerestaureerd: hij heeft zelfs een zwarte accu (lach maar – weet u hoe veel gerestaureerde klassiekers er aan concoursen meedoen die een witte accu hebben?). Er zijn een paar kleine moderniseringen meegenomen, maar in dit geval mag dat de pret niet drukken, eerder verhogen. Ten vierde: hij is rood.
Italiaanse concurrentie
Er had een 3.8-motor in moeten zitten, horen we de puristen zeggen. Ergens hebben ze gelijk, want de 3.8 is rauwer en puurder dan de 4,2 liter uit de latere exemplaren, zoals ‘onze’ auto. Maar dat maakt de laatste niet minderwaardig. Vele liefhebbers geven zelfs onvoorwaardelijk de voorkeur aan deze sterkere zescilinder, die gekoppeld is aan een volledig gesynchroniseerde vierbak en een vermogen aflevert van liefst tweehonderdvijfenzestig paardenkrachten! Geloof ons, dat is veel. Daarmee zat de E-type qua pk’s op nagenoeg hetzelfde niveau als zijn tijdgenoten Ferrari 250 GT en Lamborghini 350 GT, beide twaalfcilinders. En leverde hij met onder meer zijn topsnelheid van zo’n 240 km/h vrijwel gelijke prestaties als zijn Italiaanse tegenhangers. Maar hij was met circa 32.000 gulden wel een stuk goedkoper dan de Ferrari, die circa tienduizend gulden meer kostte. De Lamborghini liet zelfs 55.000 piek noteren.
‘Poetry in Steel’
Hoe mooi de genoemde Italiaanse GT’s ook zijn, geen van beide kan zich voorstaan op het predikaat ‘stijlicoon’. De E-type wel, terwijl ontwerper Malcolm Sayer het design logisch liet voortvloeien uit dat van de D-type racer. Deze D-type, die in de jaren vijftig drie keer achter elkaar Le Mans won, was louter getekend volgens aërodynamische principes uit de luchtvaart; Sayer’s doel was een snelle auto te maken, niet zozeer een aantrekkelijke. Maar met de toepassing van diezelfde principes bij de E-type creëerde Sayer juist een van de mooiste sportwagens aller tijden. ‘Poetry in Steel’, is er wel eens over de E-type gezegd. En daar is geen woord aan gelogen.
Vandaar dat we ook meteen bij binnenkomst bij VSOC in Sassenheim begerige blikken werpen op deze schitterende Jaguar E-type 4.2 FHC uit 1964, die in felrood gewoon het best tot zijn recht komt. Dé kleur voor deze auto, die niet alleen zowel het lijnenspel als het sportieve karakter accentueert, maar ook onmiddellijk associaties oproept met het trendy Engeland (lees: Londen) van de jaren zestig: de hoogtijdagen van Mary Quant en de Kinks.
Onweerstaanbaar
De lage zit achter dat houtomrande sportstuur en het uitzicht over de bollingen en louvres in die motorkap waar geen einde aan lijkt te komen. En dan bij het wegrijden meteen dat felle, dat gretige, maar tegelijkertijd dat vertrouwde. Hij voelt aan als vanouds – want natúúrlijk hebben we vaker met een E-type gereden. Hij blijft onweerstaanbaar. En deze viel ons helemaal op, omdat hij zo uitzonderlijk mooi was; een multi-award winner, zoals later zou blijken. In november 1964 is deze Jaguar in de kleur Primrose Yellow geleverd aan James S. Sutherland in Spokane, Washington, en in 1965 op kenteken gezet. Eind jaren tachtig, eenmaal in bezit van de derde eigenaar, werd de auto gerestaureerd tot ‘World Class’-standaard en overgespoten in Carmen Red. In 1994 kwamen de puntjes op de i en werd de auto gerestaureerd tot concoursstaat. Sindsdien is er nauwelijks met de Jaguar gereden en is hij liefdevol gekoesterd. Motor en chassis hebben matching numbers. Er zitten weliswaar moderne hulpdingetjes in als een Kenlowe-fan en een ‘klassieker-respecterende’ elektronische 123-ontsteking, maar alleen zij die heel strikt in de leer zijn zullen hier een probleem van maken. De oorspronkelijke ontsteking kan er overigens nog bijgeleverd worden.
Absoluut begeerlijk ding, zo’n E-type. En deze rode coupé helemaal. Niet overdreven goedkoop, maar in dit geval heb je dan ook echt wat. Een E-type is van een tijdloze sophistication. Wat zei u daar? Fallussymbool? Ask me if I care. Dameskappersauto uit de jaren zestig? No way. Een E-type is niet ordinair. Dat was nooit zo, dat is nog niet zo en dat zal ook nooit zo zijn.
Met dank aan VSOC Sassenheim: vsoc.nl
Tekst: Martin van der Zeeuw
Fotografie: Nanno & Annelies Kroen
| Jaguar E-type 4.2 FHC 1964 |
| Motor |
4,2 liter zescilinder |
| Vermogen |
265 pk bij 5.400 tpm |
| L x b x h in cm |
445 x 166 x 122 |
| Wielbasis in cm |
244 |
| Gewicht in kg |
1.230 |
| 0-100 in sec. |
Circa 8 |
| Top in km/h |
243 |
| Vraagprijs in euro |
85.000 |
