Wat staat hij enorm te zijn, de Bentley Mulsanne Turbo ‘R’. Maar met die grote platte vlakken eigenlijk ook zo hopeloos verouderd en verloren. Het komt ook door deze plek. Dit eens zo prestigieuze Hessing-complex in De Bilt. Ooit heeft deze auto hier op glanzend marmer in de schijnwerpers staan stralen. En kijk nu: nat mos onderaan de gebarsten ruiten van de immense glasfaçade, daarbinnen vochtige koude en donkere vervallenheid. Alles voorbij.
Voor een mille of tien, twintig heb je er eentje: een Bentley Mulsanne. En dan rijden ze vaak ook nog best redelijk. Oké, er zijn altijd wel een paar knopjes die het niet doen, de airconditioning conditioneert misschien weinig tot niets en qua hydropneumatiek draait en veert de boel meestal ook wat vreemd, terwijl de GM-400 vierbak gekke trappen en klappen kan uitdelen, en ook is er altijd wel een van de elektrisch bediende ruiten die niet werkt. Of twee. Maar dat dondert helemaal niet. Want je rijdt wel Bentley! En daar gaat het om. Ja, ook vroeger al. Toen ze met vanaf-prijzen van rond drie ton in guldens (voor een ‘Eight’ met dezelfde carrosserie en motor) werden gekocht door lieden die heus wel wisten dat een nieuwe Bentley niet echt goed was in vergelijking tot de onbreekbare SEL of iL die zij er met overtuiging op inruilden. Want een Bentley Mulsanne – elke Bentley – koop je als kroon op iets.
Fikse welstand
Ooit heeft ondergetekende zulke auto’s in dienst van bovengenoemd autobedrijf op bovengenoemde locatie nieuw staan verkopen aan mensen die in een leven vol durf, noest arbeiden en gestaag bouwen een fikse welstand hadden bereikt. Die zichzelf daarom een Bentley gunden. Niet uit pronkzucht, vandaar juist geen Rolls, maar uit een weloverwogen momentum. Zo’n koopproces duurde daarom óf heel kort – tenslotte was er een bijzonder soort rijpingsproces aan vooraf gegaan – óf juist heel lang. Over meerdere sessies. Niet vanwege financiën, maar toch die twijfel. Zo van: kunnen we dit nu wel maken? Proefrijden speelde nooit een rol, want daar ging het dus niet om. Voor mij dan ook wel gek om te bedenken dat zo’n ‘persoonlijk relikwie’ als een Bentley voor een dergelijke habbekrats, zoveelstehands, te koop kan geraken.
Extravaganza
Overigens geldt dat habbekratsen niet voor de 1997’er Mulsanne Turbo ‘R’ Long Wheelbase uit dit verhaal. Met zijn Garrett T-04 B turbocompressor in feite de eerste ‘Blower Bentley’ sinds een halve eeuw. Hier dan ook nog met een verlengde wielbasis. En trouwens ook een Automatic Ride Control met stijvere schokkers, dikkere stabi’s en bovendien niveauregeling op de achteras om de zaak onder volle belading en op hogere (bochten-)snelheden in het gareel te houden. De rode ‘R’ achterop de auto staat dan ook voor ‘Roadholding’. Met 79.000 kilometer op de teller is deze, in het allerlaatste productiejaar bij datzelfde Hessing afgeleverde auto serieus geld waard. Daaraan draagt zeker ook de lakkleur ‘Silica’ bij, een artistiekerig soort goudachtig-rosé dat de extravaganza van het mondaine Londen, Parijs en New York van rond de eeuwwisseling weerspiegelt. In het interieur wordt die sfeer zo mogelijk nog verder verhoogd door witbeige leer en evengoed bijna goudkleurig berkenhout met een karakteristieke hoeveelheid ‘oogjes’ en vlammetjes.
Voorname ongenadigheid
Wie instijgt, belandt dan ook in een sprookjesrijk. Een film. Een zetel als een troon. Zo hoog. En alles zo breed en prachtig om je heen. De oude en eerbiedwaardige ambachtelijkheid van de klokken- en knoppenrijkdom. De ornamentjes en glimmertjes. Die Engelse geur, die nooit meer ergens te ruiken is. Nee, juist ook niet in huidige Bentleys. Of Rollsen. Het historische gevoel – daardoor dus – in een echte Bentley te zitten. Het verkneukelen om nog één keer de omgang met de authentieke 6,75 liter V8. Die ouderwets warme langeslag-vloedgolven aan laagtoerig vermogen. Niet beukend en rammend, maar een soort voorname ongenadigheid. Niettemin hier vanwege die uitlaatgascompressor op te stuwen tot orkaankracht. De Mulsanne staat vooralsnog echter fluisterzacht lucht te verplaatsen uit beide uitlaatpijpen. ‘D’ laat zich onvoelbaar inschakelen, en met beetje gas rijst de voorplecht van Bentley statig uit zijn veren en zet zich massaal in beweging. Die lange neuspartij, met in de verte de kleine ‘B’ fier op de boeg, rijst, leunt en daalt met alles mee. Een baken bij het telkens inschatten van richting en grootte van de auto, nu wij eenmaal op weg zijn. Dat ‘massale’ zit hem bijzonder genoeg nu vooral in de serieuze kracht en snelheid die de Turbo ontwikkelt, en de gewoon uitstekende wegligging zoals wij die door stuurreacties en via het onderstel gewaar worden. Natuurlijk beweegt een auto van dit formaat en gewicht om zijn langs- en breedteas, maar dat hoort bij een limousine. Al gauw geniet je met volle teugen van dat grootse rijden, zie je dat medeweggebruikers dat ook doen van jou en deze bijzondere verschijning, maar besef je eens temeer dat er straks ook onherroepelijk een moment van afscheid zal zijn.
Dat afscheid nemen is dus echter betrekkelijk zodra je ‘voor tien à twintig mille’ het sprookje aangaat. Aandúrft. Want wie qua centjes meer durft, koopt een auto als in dit verhaal. Maar… die is eigenlijk niet te koop. Zo lief heeft zijn huidige – tweede – eigenaar hem. Nu ja, echt serieuze wakkerliggers moeten zich anders maar via info@carros.nl bij hem melden.
Tekst: David Bakels
Fotografie: David de Jong
| Bentley Mulsanne Turbo R LWB 1997 |
| Motor |
6,75 liter V8 met enkele Garrett-turbo met intercooling, |
| Vermogen |
circa 380 pk, |
| Koppel |
660 Nm (geen officiële opgave) |
| L x b x h in cm |
538 x 211 x 149 |
| Gewicht in kg |
2.445 |
| 0-100 in sec. |
6,8 |
| Top in km/h |
Ruim 250 |
| Vraagprijs in euro |
Te bevragen via carros.nl |
Voor een mille of tien, twintig heb je er eentje: een Bentley Mulsanne. En dan rijden ze vaak ook nog best redelijk. Oké, er zijn altijd wel een paar knopjes die het niet doen, de airconditioning conditioneert misschien weinig tot niets en qua hydropneumatiek draait en veert de boel meestal ook wat vreemd, terwijl de GM-400 vierbak gekke trappen en klappen kan uitdelen, en ook is er altijd wel een van de elektrisch bediende ruiten die niet werkt. Of twee. Maar dat dondert helemaal niet. Want je rijdt wel Bentley! En daar gaat het om. Ja, ook vroeger al. Toen ze met vanaf-prijzen van rond drie ton in guldens (voor een ‘Eight’ met dezelfde carrosserie en motor) werden gekocht door lieden die heus wel wisten dat een nieuwe Bentley niet echt goed was in vergelijking tot de onbreekbare SEL of iL die zij er met overtuiging op inruilden. Want een Bentley Mulsanne – elke Bentley – koop je als kroon op iets.
