Draagt de Paus een onderbroek onder zijn tabberd? Zo nee, waarom niet? Zo ja, wat voor onderbroek dan? Eentje van Björn Borg? Of wellicht een string? En koopt de Paus zijn onderbroeken en sokken zelf? Of heeft hij een boodschappenkapelaan die met een lijstje met pauselijke maten de winkels van Rome afstruint op zoek naar sloffen, kamizooltjes, geurvreters, kniekousen, Disney-bretels en wat dies meer zij?
Hoe plast de Paus eigenlijk? Rolt hij dan die hele jurk op en klemt hij die dan onder zijn kin? Of is daar een speciale pisdienaar voor? Laat de Paus wel eens een windje? En blijft de geur dan de hele dag onder die jurk hangen? Veegt de Paus trouwens zelf zijn billen of is daar dan weer een ander misbruikt kind voor? Kotst de Paus wel eens? Peutert hij in zijn neus en kleeft hij dan de bulkjes onder het blad van zijn bureau? Scheert de Paus zich van onderen en wordt zijn schaamhaar als relikwie bewaard?
Kwetsend hè, al die intieme vragen over de katholieke vorst, wiens internationale hofhouding het afgelopen jaar is ontmaskerd als een anarchistische bende schijnheilige kaarsenventers? Geen ander mens ter wereld aan wie ik het afgelopen jaar een grotere hekel heb gekregen dan de Paus. Bij elk zichzelf respecterend bedrijf of instituut moet de baas opdonderen wanneer zijn onderknuppels er een potje van hebben gemaakt, zelfs al heeft hij daar part noch deel aan. Maar de Paus oerbiet en orbiet vrolijk voort. Aan het kruis nagelen gaat me wat ver. Maar een taakstraf lijkt me toch het minste voor deze opperschuinsmarcheerder.
En zo geschiedde, dat op Kerstavond ene Joseph Alois Ratzinger alias Benedictus de Zestiende zich in een gescheurde spijkerbroek en een ranzig shirt van AC Vatican aandiende bij de poort die toegang geeft tot Groenlust & Duinrust. Samen met wat andere zondaars van het jaar des Heren 2010. Allen veroordeeld tot maatschappelijke dienstverlening en op transport gezet naar Groenlust & Duinrust, een project uit de koker van mijn vindingrijke vriend d’Arcy. In samenwerking met de reclassering heeft d’Arcy een project opgezet dat voorziet in de tewerkstelling van welgemanierde criminelen. Mensen die met mes en vork kunnen eten, over een indrukwekkende kennis van wijn en spijs beschikken, hun das op de drie klassieke manieren kunnen strikken, over een wagenpark beschikken waarmee je moeiteloos een jaargang van CARROS kunt vullen, maar ondanks hun gesoigneerde uiterlijk en hun ogenschijnlijke goedgeefsheid in de kern ordinaire ladelichters, afpersers, verkrachters en fraudeurs zijn. Dan is het wel zo kies om dit soort mensen in een beschaafde omgeving hun straf te laten ondergaan. Neem zo’n Jan Kees Paerelhoen, een fijngemeubileerde kasteeldandy bij wie je wezen moest wanneer je je zwart gestolen geld wilde laten witwassen. Of die zoetwaterkapitein van Rotterdam, die zich door vriend Joep van de Nieuweplannetjes liet stieken met een penthousje in Antwerpen. En nu we toch grensoverschrijdend bezig zijn: ook Silvio Berlusconi, de hengst van Europa, bevond zich op Kerstavond in het gezelschap van de verstoten Paus, minzaam en afkeurend kijkend naar de geitenharen sokken van Douwe Smeringa, de grootste huisjesmelker van het eerste decennium van de 21ste eeuw.
Polen buiten het hek gezet, Chileense au pairs de bons gegeven, Oppervoltase oppasmoeders terug naar huis, Roemeense aspergeknippers uitgezwaaid, want het kan dus nóg goedkoper en zelfs voor gratis. ‘Voor elk perceel een crimineel’, werft d’Arcy’s ‘uitzendbureau voor door de mand en van hun voetstuk gevallen topnitwits’. Rijkman Groenink als butler, Nout Wellink als bladblazer, Wouter Bos achter de kinderwagen; al wie schuldig is aan het verdampen van onze beleggingen en pensioenen is kosteloos te krijgen voor een klusje.
Zelf heeft d’Arcy die marchanderende rechter in gebruik genomen voor het schrobben van het sanitair. En de Paus? Die is voor mij! Naast wat licht huishoudelijk werk hoeft hij eigenlijk niet eens zo veel te doen. Meestal zit hij opgesloten in het schuurtje in de tuin. En als ik zin heb, ga ik aan de andere kant zitten, schuif het raampje open en zeg: “Zo, ouwe viespeuk, valt er nog wat te biechten vandaag?”
Maarten Westermann
Foto: © Brigitte Vincken