Uitgerekend in Beieren, territorium der Duitse automobielgrootmachten, bereden wij de nieuwe Ford Mustang. Bloedmooi en steengoed. Beieren zowel als deze Amerikaanse Sport-Ford.
Tekst: David Bakels
De Ford Mustang is de blue-collar sportscar. Oftewel de sportwagen voor de arbeider. Vreemd eigenlijk, want Amerikaanse arbeiders kochten bij ons weten geen nieuwe Ford Mustang. Althans niet massaal. Wel zien we hier in Beieren, in de door onze Ford-gastheren tot Amerikaanse bioscoop omgebouwde persconferentieruimte (inclusief popcorn in kartonnen bekers), een promotiefilm over de Mustang. Hij begint in het debuutjaar 1965 en gaat vervolgens via prachtige authentieke beelden door vijftig jaren Mustang-geschiedenis. Beelden van beeldschone en breed lachende dames achter het stuur van een witte of rode Mustang, rijdend over zonovergoten ocean drives dan wel mountain roads. En anders knappe mannen met wilskrachtige kaaklijn, in pak of juist in leisure outfit die hun Mustang in respectievelijk Wall Street- of Beverly Hills-achtige entourages berijden. Natuurlijk zijn er ook drag racing- en NASCAR-autosportfragmenten, waarin grotesk uitgebouwde Boss- of Shelby-varianten zegevierend te zien en donderend versterkt te beluisteren zijn.
Tussendoor hartstochtelijke testimonials van de verschillende Amerikaanse, Britse en Duitse Ford-ingenieurs, die vertellen hoezeer dat alles een inspiratiebron is geweest om van deze nieuwe Mustang de allermooiste, allerbeste en allersnelste ooit te maken. Aan het einde van de film, onder klaterend applaus van de aanwezige journalisten, concluderen wij eens te meer: nul arbeidersauto, zo’n Mustang.
Europese dimensies
Eerder die dag, op het enorme aankomstplein van vliegveld München. Onder alle Audi-, BMW- en Mercedes-billboards staan twee slagorden Fords Mustang. De ene rij knalrode en knalgele Fastback 5,0 liter V8-modellen op matzwarte reuzenvelgen, de andere rij donkergrijze- en donkerblauwe 2,3 liter EcoBoost Convertibles op keurig zilverkleurige wielen. Beide varianten echt mooi en harmonieus vormgegeven. In ‘Europese’ dimensies, maar met behoud van karakteristieke Mustang-designelementen. Zoals een gapende radiatormuil en tweemaal drie verticale achterlichten. Vooral zo’n gele Fastback-V8 op matzwarte velgen is onmiddellijk de auto die je hebben wilt. En nooit meer wegdoet. Omdat je nu al weet dat hij je hebzucht voor altijd bevredigt. Alle testauto’s, beide motorvarianten, blijken overigens uitgerust met een conventionele handgeschakelde zesbak.
[gallery ids="14625,14626,14627"]Kunstmatig
We beginnen de dag echter met een donkergrijze Mustang Convertible met de nieuwe 2,3 liter EcoBoost-motor. Immers niet van cabrio’s houdende en in kritische afwachting omtrent die misschien tegenvallende 2,3 liter viercilinder-turbomotor, zal het straks in de Fastback 5,0 liter V8 immers alsnog halleluja zijn. Onze Convertible is met zijn geopende kap, nette kleur en wielen een bijna Zwitsers-keurige verschijning. Eenmaal wegrijdend blijkt dat juist die handbak een echte attractie is. Een korte pook met handpalmgrote bal, ultrakorte en zeer voelbare klikklak-schakelmomenten. Net zo verbluffend de volvet reagerende 2,3 liter viercilinder. Een enorm koppel; ook bij snel doorschakelen trekt de motor fors onderuit. En wanneer verder wordt doorgehaald is er ook geen ‘leeglopen’, maar een vinnig en scherp dóórlopen. Bewondering: 317 pk’s en 432 Newtonmeters uit een viercilinder. Waarden die bij zeer sterke zescilinders passen. Tot onze verbazing echter wel een sound imposer die via de geluidsinstallatie een kunstmatig ‘sportief’ motorgeluid doet klinken. Waarom? En waarom in hemelsnaam dan dit malle Subaru-knorren?
Volwaardige sportauto
Een stuk Autobahn waarop we ook maar meteen voluit gaan. We zijn tenslotte in Duitsland, nietwaar? De teller tikt zomaar ‘247’ aan; met open kap. Dicht had er dus nog veel meer ingezeten. Eenmaal op de landelijke route met aaneengesloten bochtige en ook stijgende en weer dalende landwegen door een bedwelmend mooi akkerland ontpopt de Mustang EcoBoost zich als een volwaardige sportauto. Het komt zeker ook door die bak en dat blok; een twee-eenheid die niet ophoudt je te verleiden. Het onderstel is volledig opgewassen tegen de belasting van ons nu en dan echt serieuze hardgaan. Ragfijne – elektrisch bekrachtigde – besturing, nauwkeurig, geen onderstuur, zelfs niet wanneer op hoge snelheid insturend, en een onder hard uitaccelereren een pas een heel laat optredend overstuur. Een essentieel verschil met vroegere en zelfs recente Mustangs, die met hun starre achteras juist zo amusant waren om hun onder vermogen gemakkelijke uitbreken. Ook de remmen – altijd een zwak punt van Amerikaanse auto’s onder Europese omstandigheden – kunnen volop en voortdurend worden aangesproken.
Moegestreden en voldaan de laatste kilometers naar het hotel. Meanderend voortgaan en genieten van de geuren van bos en veld, met steeds die witte Alpentoppen in de verte als decor. Wat een auto! Het stille besef: wat kan de V8 hier nog aan toevoegen? Enfin, morgen…!
Aero-richels
Bij deze nieuwe Ford Mustang is niets meer wat het was. Voornaamste is een volledig nieuw chassis en een ‘Integral Link’ onafhankelijke achterwielophanging. Gebleven zijn de McPherson-veerpoten aan de voorzijde, maar de draagarmen daarvan zijn nu double-ball afgehangen. De voor Europa bestemde Mustangs bezitten overigens het straffere ‘Performance’-onderstel met eveneens speciale remmen. Spatborden, motor- en kofferklep zijn van aluminium, maar een ‘Europese’ Mustang heeft een pedestrian-friendly motorkap waar de typische inlaatlouvres plaats maakten voor twee in lengterichting gevouwen aero-richels. Ander puntje is dat de achterste richtingaanwijzers niet - zoals in de States - van binnen naar buiten repeterend aan- en uit knipperen, maar als geheel.
Er komen dit jaar 7.500 Ford Mustangs naar Europa, waarvan er op dit moment van schrijven al 4.500 zijn verkocht. Het merendeel aan Duitse (!) en Britse klanten. Vanaf juli is de new Mustang in ons land via zes Ford Stores leverbaar.
Geen grove ‘muscle car’
De volgende dag rijden in de Mustang Fastback 5.0 Litre V8. The big gun. We kiezen inderdaad een knalgeel exemplaar. Een echt mooie en volle kar. Donkerwolkend staat hij stationair te draaien voor het hotel. De route belooft verlaten landwegen, afgewisseld met grillige heuvelklims en dito afdalingen. High speed par excellence, zo werd ons door de Amerikaanse stafleden met absurd grappige ‘verfranste’ uitspraak voorspeld. We zijn daarom meteen weg. Onze koppelingsvoet dat enorme op- en aanpakken van the big slugger nu loslatend op de transmissie. Waarbij de vuist het volgende verzet inschakelt via steeds weer zo’n zelfde klikklakbeweging. Een traktatie. Sensatie. Ook vanwege het bijbehorende V8-geluid. Sound-imposing my ass; dat doen we zelf wel. Er zijn trouwens nog meer dingen die we zelf doen. Zoals het niet-gebruiken van de vier rijprogramma’s, want meteen uitschakelen van het ESP. Natuurlijk assisteert het allemaal ongetwijfeld goed, maar het verhult het wezen van een auto.
Wat voor ‘wezen’ openbaart zich dan in deze V8-Mustang? Welaan: niet meer de brute en grove muscle car, maar een uitzonderlijk fraai gebalanceerde auto. Met 421 paarden en 530 Newtonmeters ‘zinvol sterk’ te noemen, te meer daar deze krachten volledig gebruikt en omgezet blijken te kunnen worden in snelheid. Bochtensnelheid. De wegligging van deze sterkste Mustang blijkt ondanks het iets hogere neusgewicht net zo vierkant en solide aanvoelen als de 2,3 liter Convertible. Natuurlijk is de manuele omgang met zo’n grote en sterke motor een feest van jewelste. Een orgie van ongenadige acceleraties, toptoerentallen en bulderende decibellen. Maar het bijzondere is: deze Fastback-V8 is van een link-lollige hooligan veranderd in een auto die juist door een echt synthetische wegligging bloedserieus genomen kan worden. Maar… het zit er desgevraagd nog wel, hoor, dat hooliganeske. Niet voor niets bezit deze mega-Ford behalve een launch control ook een Line-Control (elektronica zet de voorremmen vast en het gas erop) waarmee burn-outs gemaakt kunnen worden als je die kunst niet zelf machtig bent. Maar ook die knopjes gebruiken we niet. Want we doen het graag zelf. Op het laatst, voor de gein. Om daarna met dik ‘280’ over de Autobahn naar het vliegveld te brullen.
Het is wat ons betreft gelukt. De allerbeste Mustang ooit te maken. Hij is beter dan menig Europese sportauto met dergelijke dimensies en prestaties. De 2,3 liter EcoBoost misschien wel het best in termen van ‘nieuw’. En ondanks het gemor van Nederlandse collega’s over de verkoopprijzen hier te lande (dat de V8 bij ons ruim tweemaal duurder is dan de viercilinder, en dat diezelfde viercilinder in Nederland duurder is dan de V8 in Frankrijk en België) zijn de prijzen ook acceptabel. Acceptabel hoog. Mustangs zijn nou eenmaal geen blue-collar sportscars. Minder dan ooit.
| FORD MUSTANG FASTBACK 5.0 V8 | |
|---|---|
| Motor | 5,0 liter DOHC-V8, 421 pk/310 kW bij 6.500 tpm, |
| Koppel | 530 Nm bij 4.250 tpm |
| Transmissie | Manuele zesbak met Hill Start Assist. Automaat optioneel |
| 0-100 in sec. | 4,8 |
| Top in km/h | Geen opgave |
| L x B x H in cm | 478 x 192 x 138 |
| Gewicht in kg | 1.720 |
| Prijs in euro | Vanaf 104.500 |
| FORD MUSTANG CONVERTIBLE 2.3 ECOBOOST | |
|---|---|
| Motor | 2,3 liter DOHC-viercilinder met turbo, 317 pk/233 kW bij 5.500 tpm, |
| Koppel | 432 Nm bij 3.000 tpm |
| Transmissie | Manuele zesbak met Hill Start Assist. Automaat optioneel |
| 0-100 in sec. | 5,8 |
| Top in km/h | Geen opgave |
| L x B x H in cm | 478 x 192 x 139 |
| Gewicht in kg | 1.715 |
| Prijs in euro | Vanaf 53.600, Fastback vanaf 47.600 |