Al een tijdlang stond de Chrysler/Dodge Viper op de nominatie om ‘nog een keer opnieuw te rijden’. Gewoon, om te kijken of die bijzondere sensatie er nog steeds was. De sensatie die ik in 1997 voelde toen ik voor het eerst achter het stuur van deze honderd procent Amerikaanse sportwagen plaatsnam.
Tekst: Martin van der Zeeuw Fotografie: Ingmar Timmer
De Chrysler Viper die ik destijds voor CARROS in Brussel reed, was een GTS Coupe (zonder accent, want Amerikaans). Precies, zo’n metallic blauwe met van die Dual Stone White Stripes over het koetswerk heen. In werkelijk alle opzichten maakte de auto indruk op me. Zo’n indruk, dat ik hem nog steeds reken tot de beste ‘rides’ van de afgelopen twintig jaar. En er zijn intussen al heel wat de revue gepasseerd, geloof me. Wat me vooral bijbleef, is de pure, woeste, ongebreidelde kracht. Het onaardse, onderaardse gebulder van de achtliter tiencilinder ex-vrachtwagenmotor, dat de ruiten van de huizen in de omgeving bijna uit de sponningen deed barsten. Het is die Amerikaanse, rauwe, onbeschaafde, brute, bijna hufterige power die de Viper in zich had, die Ferrari’s en Porsches leek te degraderen tot kinderspeelgoed, en die dus met grof geweld in het geheugen werd gebeiteld.
Ballotage
Sommige auto’s wil je gewoon herbeleven. In mijn geval stond dus de Viper bovenaan (nou ja, bijna). De vraag is echter: waar vind je een mooie, een goede, eentje die niet is afgetrapt en/of er beroerd uitziet. Antwoord: overal en nergens. ‘Overal’, want de meeste Vipers zijn geen boodschappenauto’s – zie boven – en zullen over het algemeen weinig kilometers hebben gelopen. ‘Nergens’, want oudere sportwagens zijn vaak onoordeelkundig behandeld. Vind maar eens een echt goede Subaru WRX of een Lancia Delta Integrale. En wat de Viper betreft –in de States geleverd als Dodge en in Europa als Chrysler – zijn er ook nog eens niet heel veel geweest in Nederland. Toch vonden we er vrij snel eentje die door onze strenge ballotage heen kwam: de felrode Dodge Viper SRT-10 Roadster uit 2005 van liefhebber en Viper-kenner Roy Soons uit Helmond, 31.000 kilometer op de teller, smetteloos, snaarstrak. Plus altijd garage-gestald en knap op de bandjes en van oud vrouwtje geweest dat hem alleen maar op zondag gebruikte om naar de kerk te gaan en je kunt er zo mee naar Zuid-Frankrijk rijden. Enige tegenvaller was dat de auto in Brabant stond. Nou ja, het kan nóg erger. Hij had ook in Alphen aan den Rijn kunnen staan.
Terughoudendheid
Roy Soons heeft in zijn duidelijke, begrijpelijke en in fatsoenlijk Nederlands gestelde advertentietekst – een verademing – niets te veel gezegd over de SRT-10, waarvan de letters staan voor Street and Racing Technology. De auto ziet eruit als nieuw. Nee, ik steek er geen cent mee in mijn zak als hij ‘m verkoopt, maar dit is echt de moeite waard. Smetteloos, inderdaad. Snaarstrak, jazeker. Ik neem plaats achter het stuur en zit meteen goed. Iets verdiept, dat wel, maar niet zo diep als in de coupé destijds. Voelt ook anders, simpelweg omdat dit een Roadster is. Starten. Niet het donkerbruine gemurmel van weleer. Hij lijkt lichter te klinken. Komt ook door het ontbreken van dat dak. Dan trap ik de werkelijk loodzware koppeling in en zet de pook in één (de Viper is en wordt, ongebruikelijk voor een Amerikaan, nooit met automaat geleverd). Koppeling met veel tegenkracht opvangen en daar gaat ‘ie.
Eerst weer even wennen. Ietwat terughoudendheid vanwege het in mijn herinnering staande geweld. Maar dat hoeft helemaal niet. De Viper trekt rustig op en laat zich uiterst gemakkelijk mennen. Zo zwaar als het ontkoppelen gaat, zo licht gaat het sturen. De enorme power is weldegelijk aanwezig, maar de auto daagt je niet uit er gebruik van te maken. Rustig laveer ik door het Helmondse verkeer, nergens door opgejaagd. Het gevoel dat je op een actieve vulkaan zit, blijft volkomen achterwege. Dat had ik 18 jaar geleden in de GTS Coupe overigens wel.
Cruisemodus
Heel apart. Te meer daar de 450 pk sterke Coupe destijds als ‘verfijnder’ gold dan de Roadster. De eerste productie-Vipers uit 1992 waren Roadsters en heel bewust ‘basic’ gehouden: geen airco, geen elektrisch bedienbare portierruiten, geen centrale deurvergrendeling, zelfs geen ABS. De GTS Coupe, die vier jaar later kwam, had dat allemaal wel. Behalve die ABS – Chrysler bleef destijds volharden dat dat “niet nodig was voor een beetje goede chauffeur”. En goede chauffeurs waren er zeker: in 1998 haalde de Viper de eerste Amerikaanse Le Mans-overwinning in 30 jaar binnen.
De SRT-10 die we nu rijden is echter van 2005, en intussen is er wel het nodige veranderd. Hij heeft alle ‘luxe’ die de GTS destijds ook had, en inmiddels ook ABS; in vergelijkende tests bleek het ontbreken ervan toch een zwak punt van de Viper. Gebleven is de tiencilinder, die nu 8,3 liter meet in plaats van 8,0, en die met 505 pk grofweg zo’n 100 paarden meer heeft dan het eerste model, de RT/10 (met ‘slash’) uit 1992. De 0-100-acceleratie ging zelfs met bijna twee volle seconden omlaag naar 3,9.
Dat belooft wel wat. Toch voelt de SRT-10 tammer aan dan die GTS. Deels klopt dat, want op lagere snelheden gaat deze ‘modernere’ Viper meer in cruisemodus. Maar het venijn zit ‘m in de staart. En daar moet je gewoon eens flink op trappen. Wat wij ook deden, op een stukje waar het even kon. Gas diep in en de vulkaan barst uit. Een infernale brul uit de twee dikke sidepipes en een monsterlijke, beestachtige acceleratie die de kunststof carrosserie doet trillen. Knuisten stevig aan het stuur, anders is hij niet te houden. Ongelooflijk, wat kan dit ding hard, en wat laat hij je dat ook vóelen! De Viper heeft niets van zijn brute karakter verloren. Oké, een klein beetje. Je kunt er nu ook mee toeren. Maar het is nog steeds níet een boodschappenauto. En het is nog steeds wél een fantastische kick om ermee te rijden. Nóg meer dan in het begin is er die typische tweeslachtigheid die Amerikanen in een sportauto zoeken: enerzijds cruiser, anderzijds ongemeen fel. Mits het natuurlijk in rechte lijn gaat.
Het is er dus nog. Heerlijk om de Viper te herbeleven. Hij blijft dus (bijna) bovenaan mijn lijstje met favoriete ‘rides’ staan. Bijna, ja. Want tegen de rit in 2003 met de Duesenberg SJ uit 1935 van het Louwman Museum kan echt helemaal niets op. Maar dat is eigenlijk een verre voorvader van de Viper.
[gallery ids="14693,14689,14688"]| Dodge Viper SRT-10 2005 | |
|---|---|
| Motor | 8,3 liter V10 benzinemotor, 505 pk bij 5.600 tpm, |
| Koppel | 712 Nm bij 4.200 tpm |
| Transmissie | Handgeschakelde zesbak, achterwielaandrijving |
| L x B x H in cm | 446 x 192 x 123 |
| Gewicht in kg | 1.475 |
| 0-100 in sec. | 3,9 |
| Top in km/h | 305 |
| Bijzonderheden | Auto staat te koop en is te vinden op de bekende autosites. De vraagprijs is 43.999 euro |