Met de Kappa Coupé had Lancia in 1997 eindelijk weer een tweedeurs model in het leveringsprogramma. Helaas bleek het model ook het sluitstuk van de lange en illustere coupétraditie van het merk. Een hernieuwde kennismaking moet duidelijk maken of dat terecht is.
Elegante coupés zijn jarenlang een vast onderdeel van het Lancia-aanbod geweest. Wanneer we afdalen in de rijke merkhistorie, komen er verschillende prachtig gelijnde tweedeurs modellen naar boven, maar in het recentere verleden lijkt die consistentie verdwenen. Van de Beta en de Gamma was tot begin jaren tachtig een tweedeurs variant leverbaar, maar de daarop volgende Thema werd alleen aangeboden als sedan en stationwagen. Met de Kappa kwam daar verandering in. De nieuwkomer debuteerde in 1994 als sedan. De stationwagen volgde in 1996 en het jaar daarna maakte de Kappa Coupé zijn opwachting. Wanneer de Kappa plaats maakt voor de Thesis, wordt deze enkel als sedan gebouwd. Daarmee is de Kappa Coupé dus het laatste tweedeurs topmodel van Lancia. Hoewel de tweedeurs Kappa is ontwikkeld als een exclusief en individueel aanbod voor een selecte doelgroep, is het model door de tegenvallende verkoopcijfers zeldzamer gebleven dan oorspronkelijk de bedoeling was. Een middag onbevooroordeeld sturen moet aantonen of de beoogde doelgroep het bij het verkeerde eind had.
Zwaarlijvig
Het uiterlijk van de Kappa Coupé is al sinds de onthulling een punt van discussie. Volgens sommigen is hij volledig uit proportie en daarom spuuglelijk, anderen vinden hem ongekend mooi en vergelijken het lijnenspel met dat van een Bentley Continental R. Het blijkt vooral belangrijk vanuit welke hoek de Kappa bekeken wordt. Driekwart van voren is het uiterlijk vloeiend zoals dat bij een coupé hoort. Driekwart van achteren oogt het ontwerp erg zwaar en gedrongen en lijkt het alsof de auto lichtjes in de achterveren wordt gedrukt. Ook de te kleine achterlichten, afkomstig van de Lancia Delta, versterken de volumineuze uitstraling van de achterpartij. Het gedrongen voorkomen heeft deels een technische oorzaak. Ten opzichte van de ‘berlina’ is de bodemgroep van de Coupé twaalf centimeter ingekort terwijl de achterkant breder is ten opzichte van de sedan. Samen met de relatief korte portieren en de bescheiden wielen accentueert dat de zwaarlijvigheid van de achterkant. Het is echter een keuze om dat storend te vinden, en sommige auto’s vallen nu eenmaal gemakkelijker in de smaak dan andere. Wat resteert, is de vaststelling dat de Kappa Coupé een geval apart is – of een apart geval.
Monotoon
Na een uitgebreid rondje om de auto open ik het frameloze portier en laat ik mij zakken in een interieur dat zijn rijke uitstraling vooral dankt aan de Italiaanse meubelmakers van Poltrona Frau. Het is typisch een interieur waarin het loont om alles rustig in je op te nemen, en qua bediening en functionaliteit maakt het geheel een opvallend frisse en betrekkelijk moderne indruk. Toch vallen meteen een paar dissonanten op die vooral verband houden met de zitpositie. De stoelzittingen zijn zacht en kort en de stoelen staan erg hoog zodat je meer op dan in de auto zit. Voordat je goed en wel plaats hebt genomen, ervaar je een afstandelijkheid die in schril contrast staat met het aanvankelijk zo warme onthaal. Een ander belangrijk aspect bij een individualistisch object zoals een coupé is de rijbeleving. De atmosferische vijfcilindermotor slaat met een opgewekte roffel aan en wegrijden gaat soepel. Geen bijzonderheden tot zo ver, en ook na enkele kilometers overheerst het gevoel dat deze Kappa Coupé als een gewone auto aanvoelt. Het is een constatering die deze Italiaanse coupé eigenlijk heel goed samenvat: het is een auto die niets verkeerd doet maar die ook nergens in uitblinkt. Ondanks het uitgesproken uiterlijk en het hoogwaardige interieur is de rijbeleving kleurloos en monotoon. Zelfs enige sportiviteit, die je toch van een GT toch mag verwachten, is niet aanwezig. Een gevoel dat wordt versterkt door de rubberige schakelbediening, de lange slag van de pedalen en de doodse besturing.
Zwakke plek
Op basis van het design en de uitstraling heb ik altijd een zwak gehad voor de Kappa Coupé - en voor de sedan en de stationwagen. Helaas resteert er buiten de vormgeving weinig om enthousiast over te worden. Het weggedrag staat in het teken van onderstuur en bochten vlot uitaccelereren is er niet bij. Het binnenste voorwiel maakt zijn gebrek aan tractie dan luidkeels kenbaar en ondanks de kortere wielbasis is er ten opzichte van de vierdeurs Kappa geen enkel pluspuntje of eigen karakter te ontdekken. Op de motor zelf is overigens weinig aan te merken, want die doet zijn werk prima en produceert een lekker sportief geluid. Wat extra vermogen zou welkom zijn, maar een reden om voor de 3.0 V6 te kiezen is dat niet. Een zescilinder betekent meer gewicht op de vooras, meer onderstuur en nog meer vermogen dat in bochten slechts voor extra wielspin zorgt. Met deze 2,4 liter vijfcilindermotor laat de Kappa zich pas van zijn beste kant zien als we hem na de fotografie op rustige snelheid terugbrengen, want met een rustige rijstijl springen zijn dynamische tekortkomingen duidelijk minder in het oog.