Vergeet RS/AMG/M/R en wat dies meer zij. Lukt dat niet, stap dan in de V. Meer precies: de Cadillac CTS-V. Een monster. Beest. Predator. Onvergelijkbaar. Onvergetelijk.
De sedan die 649 paardenkrachten biedt. Zowat honderd meer dan de geijkte sportsedans van bekende premiumleveranciers – zelfs meer dan menig gevleugelde tweedeurs super- of hypercar. Uit ook nog eens een 6.2 liter V8. Die bovendien nog is voorzien van een reusachtige compressor. Zuigers als emmers die razendsnel worden rondgeslingerd. Vandaar ook de meest fantastische megagroove ooit gehoord uit tweemaal-twee matzwarte slashcut uitlaatpijpen. Bij 193 km/h vanuit ‘4’ doorflipperen naar ‘5’. Van acht versnellingen. En opnieuw die achterhand die zich onder het geweld van 855 Newtonmeters voelbaar moet ‘zetten’. In de lagere versnellingen sowieso het kermen der banden. Knalhard gaat het door. Rug stijf in de rugleuning van de sportstoel gedrukt. Zomaar 240, 285, 310, 330 op de teller. Of meer. Het pulseren van motor en andere krachten – zelfs luchtstromen – voelbaar in diezelfde rug, billen, dijen en zelfs via het stuurwiel. On-ge-loof-lijk. The defenite fuck-all car zeggen de Amerikanen. Cadillac-zelf spreekt eufemistisch van ‘unique American brashness’. Ja, deze Cadillac is blijkbaar niet alleen voor Europeanen de droom die waarheid werd.
Schamperende lachje
De Cadillac CTS-serie belichaamt met zijn moderne scherpten op midsize-formaat de actuele soort importantie die de ‘executive’ – in een auto zoekt. In goed Nederlands: de zakenman. Dan is het net zo goed zakelijk verantwoord dat de CTS met een – hiërarchische – keur aan motoren leverbaar is. Voor elke soort executive het juiste, bijpassende torretje. Van een verstandige tweeliter viercilinder tot twee soorten zescilinders; steeds al of niet met vierwielaandrijving. Deze Cadillac CTS-V met geblazen achtcilinder dan dus voor de Chief of Staff, maar waarschijnlijk the Chief of chiefs. Wijzelf – geenszins executive zijnde – vinden deze Cadillac eigenlijk gewoon de meest begerenswaardige auto op de markt. Het is bij deze Cadillac CTS-V natuurlijk ook de aantrekkingskracht van de tegenstelling. Een vierdeurs-sedan, voornaam van lijnen, met conventionele neus en staart, afkomstig van een gerenommeerd limousinemerk, en dan deze NASCAR-specificaties. De noodzakelijke splitters (horizontaal vleugellichaam onder de wagenneus dat luchtstromen breekt en omleidt), hoodvents (in- en uitstroomopeningen in de motorkap), diffuser (grondeffect bewerkstelligende achterste onderzijde) en achterspoiler – alles van carbonfiber; ook de motorkap-zelf – zijn niet al te uitgesproken uitgevoerd in het qua aerodynamica overigens wel degelijk geoptimaliseerde carrosserieontwerp. Zodat er al met al sprake blijft van een nette kar. Zelfs de van racegaas voorziene dubbele grille ziet er clean uit. Maar dat alles zorgt er wel voor, dat je steeds niet precies weet wat je ziet. Wat je te wachten staat. Zelfs niet als je hem al kent. Behalve dat het extreem is. Zo groot zijn de met deze auto op te roepen excessen, zo weet je. De vooruitzichten van de omgang met dit monster. Of je het aankunt. En de manier waarop. Vandaar ook je eigen schamperende lachje. Om jezelf. Wat er staat te gebeuren, kortom. Ja: dat is wat een auto met je moet doen om hem lief te hebben. Ook hier zeggen we: het is niet anders. Cadillac is keihard bezig een nieuwe identiteit te verwerven. Daarover schreven we al iets in de vorige Carros: twaalf miljard dollar voor de ontwikkeling van nieuwe modellen. Niet alleen voor de eigen markt waar Cadillac volgens eigen zeggen blijkt te kampen met een te behoudend – oubollig – imago, maar nadrukkelijk voor Europese en Aziatische markten. Vandaar dat het merk vlijmscherp inzet op innovatie, moderniteit en sportiviteit. En om deze filosofie en doelstelling werkelijkheid te kunnen laten worden werd besloten om het hoofdkwartier van Cadillac vanuit Detroit over te hevelen naar New York. Die wereldstad met zijn unieke sfeer, normen en ideeën. Die dan zonder al teveel pottenkijkerij tot een eigen koers moeten leiden.
Misplaatste rijhulpen
Als een auto datgene doet wat hierboven werd beschreven, dan is de rest eigenlijk bijzaak. Het is natuurlijk ook de vanzelfsprekendheid van de rijke uitrusting die je van een Cadillac mag verwachten. En die dus ook in deze ultra-CTS aantreft. Van elektrisch verstelbare, verwarmbare en ventileerbare sportstoelen tot alle soorten informatie die hetzij via TFT-schermen, dan wel het eigenlijke dashboard – dat al naar gelang het gekozen rijprogramma (vooral ‘Race’ blinkt uit vanwege de weergave van drukken, temperaturen, toerentallen G-Force, etc.) in een passende display verandert – tot een Head Up Display. De in zwarte pianolak uitgevoerde en breed naar boven uitwaaierende middenconsole is een heus altaar waarin zich de verschillende relikwieën bevinden. Zoals klimaatregeling, de verbinding met de kosmos ten behoeve van internet en dus multimedia, natuurlijk het zicht op de wereld zelf – oftewel de navigatie. Alles via touch of swipe in te stellen. Tevens zijn er alle radargestuurde rijhulpen zoals de bewaking van de afstand tot de voorligger, het qua weghelft op koers blijven. Al lijken juist deze systemen in deze Cadillac CTS-V even misplaatst als tegelijk misschien ook wel hard nodig.
Angstgrimassen en prutsautootjes
De weldadige rust die uitgaat van het kalm en netjes voortgaan met een 649 pk sterke, zwarte Cadillac. Een machtsgevoel, evengoed ook. Het verkeer om je heen valt de CTS-V – merk je – sowieso meteen op. We weten niet of het nu komt door zijn imposante neus met die verticale dagrijverlichting, of juist door de hoekige breedten daarnaast en daarachter weten we niet. Het zal de combinatie zijn waardoor we – ook dat schreven we eerder – overal voorrang of anderszins verkeersbeleefdheid ondervonden. Slechts de ergste onverlaat die zijn frustraties op wat voor schandelijke wijze dan ook liet blijken, wilden wij op onze beurt een extra frustratie bijbrengen. Een plots uitbarstend V8-inferno, opeens die zwarte Cadillac naast zich, even die flits van zijn door radeloze schrik in een angstige grimas vertrokken gezicht, en dan je definitieve acceleratieorgie waartoe je je toch weer laat verleiden. Meeslepen. En de bochtige snelwegoprit in een lange powerslide doorrondt en vervolgens als een komeet aan de einder verdwijnt. Die hele onverlaat met zijn prutsautootje letterlijk en figuurlijk achterlatend. Vergetend. En weet: je kunt dat met deze Amerikaan ook elke andere auto aandoen. En elke andere – vriendschappelijke automobilist. Die gerust met een voorin-, dan wel juist achterin liggende V12 mag komen. Ook en bij voorkeur op een racebaan, waar wijzelf – zij het in eenzaamheid – de CTS-V om het hardst rond joegen. Honderden keren op- en terugschakelend, steeds om het hardst remmend met de 6-zuiger remklauwen. En bij alles een feilloze precisie qua besturing en wegligging ervoeren. De Cadillac CTS-V is een fenomeen. Want totaal uniek. Geen andere manier om hem dan op deze manier te hebben willen beschrijven. Wie zijn liefde voor auto’s, techniek en snelheid serieus neemt, die vindt in deze Cadillac een der mooiste aanbiedingen van de markt. En hoewel waarschijnlijk dan van ondergeschikt belang: de CTS-V is slechts ietsje duurder dan die RS/AMG/M/R en consorten. Maar biedt dus meer. Heel veel meer. Als gezegd: onvergelijkbaar. Onvergetelijk. Het is niet anders. Door: David Bakels Fotografie: Ingmar Timmer