De nieuwe SL Roadster is eigenlijk een tamelijk concurrentieloze auto, zolang we de eeuwige 911 Cabriolet voor de verandering maar buiten beschouwing laten. Daarom vergelijkt Thomas Bangma de nog enigszins betaalbare ‘instap-versie’ van de open Mercedes, met een auto die hij over een jaar of tien misschien zelf wel zou willen hebben.
Ik heb (ook) altijd wel iets met Mercedes-Benz gehad. Dat is met wat psychologie van de koude grond terug te voeren op het feit dat mijn favoriete opa Mercedes reed, en bij hem in Doetinchem altijd het prachtige magazine ’In Aller Welt’ op de salontafel lag. Het is ook deze - nogal op Duitsland georiënteerde - opa geweest die mij als klein jochie de Nürburgring liet zien. Met opa's beige 220D gingen we door de Caracciola Karussell. Toen wist ik zeker dat ik daar als ik groot (maar nog niet al te wijs…) zou zijn, met mijn eigen auto naar toe zou gaan. Dat werden trouwens testauto’s, maar dat kon ik toen nog niet bevroeden. Mijn opa heeft nooit een SL gehad en ik kan hem helaas niet meer vragen of hij ervan droomde er eentje te bezitten. Ik droomde destijds in elk geval van de nog steeds prachtige R107. Toeval bestaat niet: op weg naar het Haagse Forepark om de SL 43 op te halen, zag ik een vla-gele 280 SL op de A4.
In die kleur had er ook weleens eentje op de cover van In Aller Welt gestaan, wist ik ineens heel zeker. Het contrast met de kleur van de nieuwe SL kon haast niet groter zijn. Een optionele, als zijde glanzende ’Manufaktur’ lak die ‘Spectraalblau Magno’ heet. Mooi? Laat ik het erop houden dat ik het klassieke Azuurblauw metallic van de SL600 stijlvoller vind.
Ik heb (ook) altijd wel iets met Mercedes-Benz gehad. Dat is met wat psychologie van de koude grond terug te voeren op het feit dat mijn favoriete opa Mercedes reed, en bij hem in Doetinchem altijd het prachtige magazine ’In Aller Welt’ op de salontafel lag. Het is ook deze - nogal op Duitsland georiënteerde - opa geweest die mij als klein jochie de Nürburgring liet zien. Met opa's beige 220D gingen we door de Caracciola Karussell. Toen wist ik zeker dat ik daar als ik groot (maar nog niet al te wijs…) zou zijn, met mijn eigen auto naar toe zou gaan. Dat werden trouwens testauto’s, maar dat kon ik toen nog niet bevroeden. Mijn opa heeft nooit een SL gehad en ik kan hem helaas niet meer vragen of hij ervan droomde er eentje te bezitten. Ik droomde destijds in elk geval van de nog steeds prachtige R107. Toeval bestaat niet: op weg naar het Haagse Forepark om de SL 43 op te halen, zag ik een vla-gele 280 SL op de A4.
In die kleur had er ook weleens eentje op de cover van In Aller Welt gestaan, wist ik ineens heel zeker. Het contrast met de kleur van de nieuwe SL kon haast niet groter zijn. Een optionele, als zijde glanzende ’Manufaktur’ lak die ‘Spectraalblau Magno’ heet. Mooi? Laat ik het erop houden dat ik het klassieke Azuurblauw metallic van de SL600 stijlvoller vind.