De Renault Avantime wordt getipt als toekomstige klassieker. Het unieke concept, zijn controversiële uiterlijk en de beperkte productieaantallen moeten daarvoor gaan zorgen. Maar is dat ook voldoende?
Tekst: Natan Tazelaar
Fotografie: Georges van Wensveen
Laat ik meteen maar opbiechten dat ik nooit een fan van de Renault Avantime ben geweest. Dat ligt niet aan de auto zelf. In mijn ogen heeft de auto eenzelfde disproportionele uitstraling als de vrouwen die Picasso ooit schilderde. Heel creatief natuurlijk, maar esthetisch gezien niet in overeenstemming met mijn voorkeur of realiteitsbeeld. Ik ben nou eenmaal een liefhebber van klassieke vormen, zoals bijvoorbeeld Renoir en Gauguin die portretteerden. De Avantime is door zijn afwijkende uiterlijk vooral een auto die een zeer specifieke doelgroep aanspreekt, en polarisatie is nou eenmaal een prima voedingsbodem voor een hechte schare fans.
Unieke aspecten
Tegenwoordig kijken we nergens meer van op. Fabrikanten ontwikkelen voor werkelijk alle denkbare niches een model, of verzinnen een niche om er een model voor te kunnen creëren. In 1997 was Renault-ontwerper Patrick Le Quément zijn tijd daarom ver vooruit toen hij bedacht dat huisvaders na jaren noodgedwongen in een saaie familie-MPV te hebben gereden eindelijk een auto uit het hart zouden kopen op het moment dat de kinderen de deur uit gingen. Niettemin zou Vader inmiddels echter zo aan het MPV-concept verknocht zijn geraakt dat hij er geen afstand meer van zou willen doen. Volgens Le Quément zouden deze kopers in hun auto echter wel meer comfort en een individueel karakter willen. Dat is dan ook precies wat Renault met de Avantime Concept in 1999 op de Autosalon van Genève presenteerde. De ontvangst door de internationale pers was niet bijzonder positief, maar unieke aspecten zoals het gigantische panoramadak, de flanken zonder B-stijlen en het ruimtelijk gevoel in het interieur werden geprezen.
Later in 1999 maakte Renault de productieplannen voor de Avantime bekend en werd zowel ontwikkeling als productie aan Matra toevertrouwd. Een klus die overigens de laatste zou zijn voor Matra, dat korte tijd later failliet ging, maar dat is een ander verhaal. Slechts weinig conceptmodellen zijn zo puur en onaangetast richting productielijn gestuurd als de Avantime. Toch is de auto pas in 2001 in productie gegaan. Oorzaak van de vertraging waren onder meer de complexe dubbele portierscharnieren. Deze zorgen ervoor dat het portier niet alleen opendraait, maar dat ook het draaipunt tijdens het openen naar buiten wijkt om voldoende instapruimte te creëren. Bij conventionele scharnieren zouden de enorm grote deuren in parkeervakken niet of nauwelijks geopend kunnen worden.
Doods
Bij het openen van de portieren is ook meteen de behoorlijke dikte van de bodem goed zichtbaar. Daar is namelijk alle stevigheid in ondergebracht, omdat de rest van de carrosserie geen onderdeel uitmaakt van de dragende structuur. De kunststof carrosseriepanelen zijn, net als bij de derde generatie Espace waarop de Avantime gebaseerd is, aangebracht als ‘omhulsel’.
Het interieur is een stuk minder vooruitstrevend dan het uiterlijk, mits je bekend bent met Espace die hier als voorbeeld diende. Vóór de bestuurder strekt zich een enorm dashboard uit tot de onderkant van de voorruit, die mijlenver weg lijkt te staan. Middenin dit uitgestrekte ‘landschap’ is feitelijk niets meer te zien dan alleen een digitaal informatiecluster dat veel Renault-rijders zo typerend vinden. De eerlijkheid gebied echter te zeggen dat het een nogal doodse indruk maakt. Afhankelijk van de uitvoering zit in het deksel van het centrale opbergvak nog de display van de navigatie verwerkt en links van het stuur een cluster met schakelaars. De zittingen maken een luxueuze indruk en de afwerking van het leer en de andere materialen is typisch Frans, maar afdoende. De zit is hoog en comfortabel en dat sluit prima aan bij het weggedrag, dat eveneens op comfort gericht is. Het ruimtelijke gevoel als gevolg van het gigantische glasdak en het ontbreken van B-stijlen kan nog versterkt worden door op een knop te drukken waardoor ramen en dak tegelijk openen.
Met 210 pk en een handgeschakelde zesbak is de Avantime tot keurige prestaties in staat en de motor dringt qua geluid nooit op de voorgrond. Om de Avantime GT-achtige kwaliteiten toe te dichten gaat te ver, maar een comfortabele reisauto is het alleszins. Naast de topmotorisering waren ook een 2.0 turbomotor en een 2.2 diesel leverbaar. Het spreekt voor zich dat de V6 de motor is die je moet hebben als je een Avantime ambieert.
Tegenvallende verkopen
Einde dag moet ik toch toegeven dat de Avantime zonder meer enkele snaren bij me geraakt heeft. Nu zijn er natuurlijk talloze redenen waarom een auto een gewilde klassieker kan worden, en exclusiviteit is daarvan een belangrijke. De Avantime kreeg het voordeel van een beperkte oplage onvrijwillig toegewezen toen de verkopen bleken tegen te vallen en de productie al in 2003 gestaakt werd. Het resultaat was een totale oplage van nauwelijks meer dan 8.500 auto’s, terwijl een jaarlijkse productie van 9.000 stuks was gepland.
Smaak, zo blijkt maar weer eens, is een delicate kwestie. De modale komaf zorgt er natuurlijk voor dat de Renault Avantime nooit een echte publiekstrekker op veilingen zal worden, maar in dat opzicht kent de Franse auto-industrie eigenlijk al geen producenten van exoten meer sinds het verdwijnen van grootheden als Bugatti, Talbot en Delahaye. Maar al heeft Renault dan de slag om de premiumpositie verloren, met de Avantime is toch een model neergezet dat door een aantal unieke eigenschappen kan uitgroeien tot een leuke klassieker.
[gallery ids="11993,11989,11990"]
| Renault Avantime 3.0 V6 2001 |
| Motor |
3.0 V6 benzinemotor |
| Vermogen |
210 pk bij 6.000 tpm |
| Koppel |
280 Nm bij 3.750 tpm |
| Transmissie |
Handgeschakelde zesbak, voorwielaandrijving |
| L x b x h in cm |
464 x 184 x 162 |
| Gewicht in kg |
1.741 |
| 0-100 in sec. |
8,6 |
| Top in km/h |
220 |
| Prijs in euro in 2001 |
47.000 |
| Huidige waarde in euro |
12-15.000 |
