Dit is geen flashy Amerikaanse full-size sedan, maar een statige Britse zescilinder chauffeur-driven limousine. Met een Italiaans tintje. Uiteraard rijk uitgerust, tot in het extreme, met de nadruk op ‘gemak’. En vooral dit laatste triggerde Martin van der Zeeuw.
Verkeerde adjectieven. Wissel ‘flashy’ en ‘statig’ maar om. De gemiddelde vinnen-Amerikaan uit de jaren vijftig is statiger dan deze hoge, brede en lange, van veel chroom voorziene, flamboyante en zelfs excentrieke auto, waarvan de techniek en het onderstel toch echt afkomstig zijn van het prestigieuze Rolls-Royce in Engeland. Over dat prestigieuze moeten we ons echter geen illusies maken. High-end merken als Rolls-Royce en Bentley stonden buiten hun conservatieve clientèle ook altijd open voor de soms bizarre wensen van opdrachtgevers met goed gevulde portemonnees, die misschien niet aan Eton College hadden gestudeerd. Alles binnen de grenzen van het betamelijke natuurlijk, maar dat begrip kan altijd wat opgerekt worden. Met een mooi Engels woord heet dat dan ‘bespoke’, wat er heel ordinair op neerkomt dat alles mogelijk is, als je maar betaalt. Deze Rolls-Royce Silver Wraith uit 1954 is daarvan een in alle opzichten sprekend voorbeeld.
Traditioneel
In de bochten op het immense Louwman-terrein in Raamsdonksveer helt de hoge Rolls behoorlijk over, en dat moet voor de foto toch wat beschaafder. Op lagere snelheden blijft hij redelijk waterpas, dus verzoek ik Leon de Jong, chef werkplaats van het Louwman Museum, om wat langzamer te rijden met de camerawagen.
De motor van de Wraith, een 4,9 liter zescilinder van circa 125 pk, is niet bepaald geruisloos, zoals vaak van een Rolls-Royce wordt gedacht. Hij is zelfs licht rumoerig. Niet hinderlijk overigens, en we kunnen aannemen dat het naar de normen van 1954 een fluisterstille krachtbron was. Trekkracht is er genoeg als je het gaspedaal wat dieper intrapt. Ook dat moet je met beleid doen, anders komt de volgende versnelling er met een te grote klap in. De schakelmomenten van de automaat zijn voelbaar, maar bij een bijna zeventig jaar oude auto is dat niet vreemd. Als je rekening houdt met wat je wel en niet met zo’n auto moet doen, zoals bijvoorbeeld gedoseerd remmen en het stuur doorgeven in plaats van overpakken, wen je er vrij snel aan.
Het instappen voelt aan alsof je in een SUV of bestelwagen plaatsneemt. Je moet er eigenlijk een beetje inklimmen. Eenmaal achter het stuur heb je een enorme motorkap voor je, maar wel goed zicht over de weg. Mede dankzij de ‘Kneeling Lady’, de knielende versie van de wereldberoemde Spirit of Ecstasy, die speciaal voor dat doel was ontworpen. Verder is het zicht rondom vrij beperkt: mijn ogen zoeken voortdurend naar een binnen- of buitenspiegel, maar die zitten er niet op.
Lees verder
Het gehele artikel en nog veel meer foto’s kunt u teruglezen in CARROS Magazine nr. 3/2022. Nooit iets missen? Neem nu een extra voordelig jaarabonnement (8 nummers).