Joe

Jaren terug kwam hij in beeld, Joe. Het voorafgaande. Een vriend was met Californië op de proppen gekomen: “… nog niet geweest … altijd wat te doen rond auto’s.” Dan ga je. Op je pad komen race-events en auctions en zo. In een Mustang hebben we Cal doorkruist, lukraak, onze neuzen achterna. Door bergen en woestijnen tot aan een puike rit van zeker 500 mijl langs de oceaan (vlekkie aan de einder? Orka?).

Onderweg raak je aan auto- en luchtvaartmusea (die: een hangar van een vierkante km, vol krankjorum tuig aan stagen). Verderop in de tijd bezochten we clubraces op een lokaal circuitje. Daarna namen we een afslag naar Dean’s (James) stamkroeg in een bos…. opmaat voor een bezoek aan de junction waar het idool zich met 550 Spider (Porsche’s ‘little bastard’ ) te pletter reed. Dat Cal goed zou vallen, zat er in, alles is daar.

Iets onwerkelijks

Maar ter zake. Tijdens de rit naar Dean’s hut in het bos, raakten we verstrikt in een vlecht motorrijders. Alsjeblieft: live het bewijs geleverd krijgen van iets onwerkelijks als de drift op twee wielen. Kijk: vóór de bocht laat de kunner, die ene, zijn romp naast de buddy zakken, dan legt hij de fiets plat, en dan komt ie: de slide op het gas. Je strot knijpt dicht bij de borderline-stiel. In onze contreien heb ik’t zegge en schrijve één keer op de openbare weg vertoond gezien.

Sumoworstelaar

Je vraagt je af hoeveel gasten het kunstje al met al onder de knie hebben? Vijf-, zeshonderd op de globe misschien? En hier had ik een hele club van dat soort aan mijn staart hangen. Meneer Mustang, zoals bekend niet de sufste onder de rentals, maakte mij een sumoworstelaar om de wielen überhaupt op de grond te houden. En dan later, op het bordes van de kroeg, bleef het zooitje gewoon dóórswingen. Want biker van zonet grijnsde naar ons waar wij, Hollanders, instellen op opgestoken middelvingers.

Romp

Joe. Hij huisde in een aandoenlijk loodsje, zonder kijkgaten. Je ziet huisraad rond een Jaguar XK120 op bokken. Gestript tot op het blote chassis. Aan het plafond wiegde een stuk romp van een vliegtuig, ‘Belle’, in kinderlijke krullen op de flank gekwast. Langs wanden bengelden nog meer onderdelen. Alles vettig en goed kapot. Buiten lag een hond, een bastaardsetter met verknoopte vacht, plat op z’n bek, één oog opengesperd. Joe had missies gevlogen in Korea en later in ‘nam, onder meer met de befaamde Phantom. In zijn oogopslag zat een staar: de bleking van een solitair leven.

Haardos

Erboven zwoegde een haardos waar in geen eeuwen een vrouwenhand doorheen was gegaan. Ik reikte naar een sigarenkistje vol foto’s. Kleverige bedoening, overal vingerafdrukken. Shots van een aangeschoten kist op het dek van de carrier, Joe wordt uit de cockpit getild (je zíet het voor je: het scheve aanvliegen, de sputterende motor, de klets op een dek zo groot als een postzegel, de haak in de katapult, het hart dat daarvoor nodig was).

Ingrediënten

Zijn leven delen met een vrouw had hij geprobeerd, twee drie keer, “what can I say?” zei hij daarover. De XK, auto van een klant, moest hem de cash opleveren om Belle af te bouwen. “Voor de vlucht naar mijn zus in Alaska”, en dan: “I’ll live the rest of my days in the shed behind her house.” Ik vroeg: “Waar?” Waar zet je Belle daar aan de grond? “I’ll know when I see her house from above” … Zulke antwoorden binden, de hond en hij keken elkaar op dat punt aan en dat beviel zo mogelijk nog meer. Het scenario bezat de ingrediënten die een man doen tikken en, dit moet ook gezegd, ongewisheid over de uitvoering – ooit –, speelt daarbij mee…

Onverwachte momenten

Californië of niet, maar indrukken beginnen al te faden in het vliegtuig terug naar huis. Wat het hoofd binnenglipt, vliegt er vroeg of laat ook weer uit. Hoewel,… niet alles…op onverwachte momenten kan hij opduiken. Joe, in Belle, met hond.
Poststempel
(DvdWB: Sinds kort weet ik dat hij het’ m heeft gelapt: een getuige berichtte over ‘een stip die in de wolken verdween’, en daarna: ‘een kaart uit Alaska …. het poststempel klopte’)

Daan van den Wall Bake