Laat mij u voorstellen aan Vincent. Vincent Simons uit Friesland, om precies te zijn. Nog niet zo lang geleden, Vincent werd toen 43, zorgden wij ervoor dat hij het állerlaatste ontbrekende nummer van dit magazine ontving: nummer 2 uit 1994, met een nogal icy Audi voor op. Daardoor kan Vincent nu met recht zeggen dat hij álle edities bezit. Dat is trouwens meer dan wijzelf, want de editie die wij hem nastuurden was ons laatste exemplaar, dat we pas na lang zoeken ergens in een donker hoekje van onze kelder vonden. Overigens heeft Vincent ons, ongevraagd, inmiddels heel veel in retour gegeven. Hij meldt zich vaak daags na het verschijnen van een nummer bij de redacteuren met opbouwende kritiek, schoot Yuri van Koeveringe al eens te hulp bij het maken van een verhaal en stuurt mij regelmatig ongelooflijk aardige mailtjes met zijn bevindingen (“Jullie maken samen een dijk van een blad dat mij al zo lang ontzettend veel plezier verschaft”). Recent ontving ik een mail van Vincent met een andere boodschap: hij tipte mij dat we op onze 200-ste editie afstevenden. Sterker nog: het nummer dat u nu in handen hebt is nummer 200. Dit ‘jubileum’ was mij, terwijl ik er toch echt van begin af aan bij was, volledig ontgaan, mede omdat we ooit - wanneer ook alweer? - overstapten van zes naar acht uitgaven per jaar. “Hopelijk blijft het CARROS label tot in lengte van jaren bestaan, zodat ik over twaalf en een half jaar kan schrijven: gefeliciteerd met de 300-ste uitgave”, zo besluit Vincent zijn mail. We gaan er aan werken. En die 300-ste gaat er komen, met trouwe lezers zoals jij, Vincent.
Nooit geweten dat ik een elektrische bakfiets zou begeren. Of zo’n kekke Birò. Of een Van Moof fiets. Maar met een redactiekantoor in een grachtenpand in het centrum van het centrum van Amsterdam ga je anders denken. Want terwijl je met je veelcilinder vrijwel elke dag wel een keer moet wachten op blokkerende pakketbusjes, zie je die bakfietsen, Birò's en stepjes met een ware doodsverachting op topsnelheid door het verkeer laveren. Als kamikazepiloten scheuren ze met ‘oortjes’ in, al bellend over totaal onoverzichtelijke kruispunten, staan her en der geparkeerd en trekken zich niets aan van aardse zaken als eenrichtingsverkeer en stoplichten (jaja, ik weet dat ik ‘verkeerslichten’ moet zeggen, maar dit past hier beter). Als fervent tegenstander van saai, emotieloos elektrisch rijden moet ik mijn mening bijsturen. Hier past het. Op naar een redactie-Birò!
Voor de tweede keer dit jaar treft u in deze editie een KNAC-katern aan. Het eerste ging over het fenomeen waterstof, nu staan we op verzoek van onze partner, voluit de Koninklijke Nederlandsche Automobiel Club (anno 1898), stil bij het feit dat125 jaar geleden de eerste auto’s in Nederland verschenen. Guus Peters ging hiervoor onder meer te rade bij Peter Staal, van huis uit historicus, maar tevens directeur van de 13.000 leden tellende KNAC. Het levert een kostelijk beeld op van hoe het begon met ‘het automobiel’, het ding waaraan we tot op de dag van vandaag zo ongelooflijk veel plezier beleven. Behalve dan in het centrum van het centrum van Amsterdam.
CARLO BRANTSEN, HOOFDREDACTEUR is sinds het begin bij CARROS Magazine en carros.nl betrokken en werkt met grote regelmaat mee aan radio- en televisieprogramma’s.