‘Noord-Scandinavië' stond ergens in het reisprogramma. Visioenen van barre poolvlakten met daarin de tegen arctische stormen opboksende hondensleden van Scandinavische poolreiziger Roald Amundsen. Wij reisden echter niet naar de Noordpool maar naar Noordoost Zweden. Aldaar geen sprake van moeizaam voortbewegende husky’s, maar wel van twee op sneeuw en ijs beluste, vierwielaangedreven Volvo’s. Elk met naar goed Volvo-gebruik alle soorten verwarmingen.
We landden in Lulea, aan de Botnische Golf, met aan de overkant Finland. Volvo koos deze locatie om het journaille onder extreme omstandigheden kennis te kunnen laten maken met twee varianten van de V60: de plug-in hybrid V60 T8 Twin Engine AWD Geartronic en de V60 D4 Cross Country AWD. Door het vliegtuigraampje van onze taxiënde Boeing weldegelijk toch iets van een sneeuwstorm. Uitstappend dan ook de sensatie van het voelen en inademen van Arctische koude. Vervolgens per voorverwarmde XC90, met de stoelverwarmingen op maximale sterkte, over dikbesneeuwde
wegen door al even sneeuwrijke berkenbossen. Een sprookjeswereld. Lulea blijkt ondanks zijn ligging een stad van belang: de oudste universiteit van Zweden, grote bodemrijkdommen en vandaar grootschalige ertswinningen, Facebook vestigde er zijn datacentrum, er is een belangrijke luchtmachtbasis, terwijl de stad door zijn ligging aan de Botnische Golf ook nog zomervakantieoord is. Vanaf oktober tot april is Lulea echter in de ban van de winter. Zo’n zes maanden van het jaar sneeuw en ijs, slechts enkele uren daglicht, zelfs de zee is dan bevroren.
Tussen ingevroren jachtjes en veerboten(!) kiest onze XC90 dan ook doodleuk het – jawel – zeegat. En rijden wij dus op de Botnische Golf in een witte leegte naar een in de bevroren zee gelegen eilandje dat voor de gelegenheid is omgebouwd tot Volvo-testcentrum. Daar staan ze, in linie, op het zee-ijs: de testauto’s.
VOLLEDIG SCALA
We kiezen een racerode V60 T8 met beige lederen interieur op sneeuwbanden. We zijn door de specificaties – een 2,0 liter viercilinder benzinemotor met zowel een turbo als een compressor en ook nog een elektromotor op de achteras, alles goed voor een systeemvermogen van 390 pk – nieuwsgierig hoe dat onder deze omstandigheden zal functioneren. Eigenlijk ook wel naar de capaciteit van het lithium-ion accupakket, waarmee zo’n veertig kilometer volledig elektrisch gereden zou kunnen worden. Blijft die actieradius bij deze temperaturen (tussen -37 en -17) intact? De testroute voert een aantal kilometers over zee-ijs, tijdens welke kilometers wij ook ander verkeer zullen tegenkomen, om daarna over te gaan op weggetjes en wegen door bossen, toendra’s en dorpjes.
Eenmaal achter het stuur voelt de T8 meteen prettig en vertrouwd aan. De zit is uitmuntend, het rondom-overzicht – belangrijk onder deze en de te verwachten omstandigheden – idem dito. De motoren, de Geartronic 8-bak en uiteindelijke aandrijving voelen ondanks – dankzij? – de regelelektronica alert aan. Wij rijden om te beginnen in ‘Hybrid’ rijmodus met All Wheel Drive, waarbij het volledige aandrijving scala paraat is voor de mooiste mix van benzine- en elektromotoraandrijving, alsook de verdeling daarvan over de assen en wielen. Het werkt… onmerkbaar, zonder ook maar iets van de weldegelijk aanwezige ijsgladheid te voelen. De verschillende krachtenspellen zijn op het dashboardscherm te volgen.
SCHULDGEVOEL
We doen op de ijsvlakten van de bevroren zee alvast wat oefeningen in de rijmodus ‘Power’, waarbij benzine- en elektromotor tezamen vol vermogen leveren en de regelelektronica meer beweeglijkheid toelaat. Waar je met een conventionele auto onmiddellijk dwars zou gaan, met al of niet gewilde ‘360’-capriolen, de V60 T8 voert het vermogen precies daarheen – of haalt het juist weg – waar dat nodig is. Overigens kan dat ook met verbluffend functionele dwarsposes, waarbij de 87 pk’s en 240 Nm’s sterke elektromotor op de achteras voor functioneel overstuur zorgt. Iets dat je vervolgens met tegenstuur en meer of minder gas pareert. En jij stoer je weg vervolgt. Eenmaal aan de wal voert de route door eerdergenoemde sprookjesachtige bossen en gehuchten. Met à propos al even sprookjesachtige houten huisjes. De wegen zijn bedekt met een dikke sneeuw- en ijslaag en het is zichtbaar dat iedere Zweed niet beter weet of rijden is gecontroleerd glijden. We konden het dan ook niet laten om de T8 verder vooral sportief te berijden. Het is niet overdreven te stellen dat de aandrijf- en regelelektronica een rally-achtig potentieel biedt. Schuldgevoel, maar misschien ook wel de oneigenlijkheid van het hardgaan in deze ongerepte wereld, maakte dat wij tenslotte ook de rijmodus ‘Pure’ inschakelden, waarbij de T8 bij een afgeregelde topsnelheid van 125 km/h een afstand van 40 kilometer helemaal elektrisch zou kunnen afleggen. Of het door ons voorgaande rijgedrag, met door weinig remmen ook weinig recuperatiemogelijkheden (via een stekker laat de lege accu zich in 3 tot 8 uren volladen), de koude, of een combinatie daarvan kwam: wij haalden nog niet de helft. Alvorens toch ‘Power’ weer in te schakelen en de 390 paarden van deze Superswede alsnog de vrije teugel te geven.
BALLET- EN WALSSESSIES
De volgende dag een programma met de Volvo V60 D4 AWD Cross Country, dat zich volledig zou afspelen op zee. En wel op een fraai ijsparcours met vele sneeuwwallen langs serpentineen lange, snelle bochten. Hiervoor stond ons een slagorde donkerblauwe tweeliter-turbodiesel V60’s in Cross Country uitmonstering ter beschikking. Een duidelijk hoger (+7,4 cm) op de wielen staande verschijning met zwarte stootlijsten om de wielkastranden en een wat massievere voorbumperpartij en grille. Alle testauto’s stonden op spijkerbanden – spikes – om het potentieel van deze permanente vierwielaandrijver en de evengoed specifieke regelelektronica te kunnen doorgronden, zonder al te vroeg de sneeuwwallen in te duiken. En dan blijkt dat er met deze semi-terreinversie complete ballet- en walssessies uitgevoerd kunnen worden. Sessies die door de elektronica prachtig
begrensd worden; ook al geef je nog zoveel (teveel) gas. Men liet ons ook de ‘Eland-proef’ uitvoeren. Iets dat in Scandinavië geen geintje is, edoch maar al te vaak realiteit: het op eerder beschreven sneeuwwegen moeten uitwijken voor deze reusachtige dieren. Ook hier de feilloze ingrepen van de elektronica als je uitstuurt, omstuurt en weer instuurt. U hebt gelijk als u zegt dat we met beide V60’s geen centimeter asfalt onder de wielen hebben gehad. Dat de omstandigheden dus niet te vergelijken zijn met de Nederlandse praktijk. Dat is zo. Maar nu komt het: die Volvo’s zal het worst zijn. Sneeuw, ijs, laat staan zo’n leuke Nederlandse code-geel.
Door: David Bakels
