strictly cars with character

Column Mr. Albert S. Oegema: digitale plafonds - best spannend

20 januari 2023

'Automotive’ advocaat Mr. Albert S. Oegema volgt dagelijks de ontwikkelingen rond mobiliteit en licht de juridische aspecten daarvan toe. In CARROS Magazine heeft hij zijn eigen column.

Een auto zoeken, bekijken, vergelijken, kopen en/of betalen: alles kan tegenwoordig met een paar muisklikken. Aan de keukentafel, in strandstoel of trein, waar dan ook. Maar een paar essentiële aspecten hiervan vragen om aandacht. Ik licht er een paar toe die in onze automotive praktijk met enige regelmaat tot juridische vragen of controverses leiden.

Het begint allemaal met de beleving van de gewenste auto; het bezichtigen, eromheen lopen, het voelen en erin zitten. Dat is bij de meeste digitale veilinghuizen geregeld via kijkdagen. Maar dan gaat het meestal om het kort bekijken van de auto’s die op het betreffende platform worden aangeboden en hooguit een beperkte toelichting van eventuele bijzonderheden. Een proefrit maken, toch vaak een bepalend moment in de aankoopbeslissing, is doorgaans uitgesloten. Maar toch, zover niets ten nadele van het digitale verkoopproces, het is immers duidelijk hoe het werkt en daar wordt door de koper en verkoper voor gekozen.

Echter, in juridisch opzicht komt het in dit verkoopproces vrijwel altijd neer op de verhouding tussen het verstrekken van informatie en het zelf (laten) onderzoeken daarvan. In gevallen waarbij er discussies over het eenmaal gekochte object ontstaan, zo valt ons op, is het knelpunt bij digitale (auto)aankopen vaak dat er pas achteraf door de koper een beroep wordt gedaan op de beperkte of niet-volledige informatie. Dit terwijl de koper vooraf expliciet koos voor de efficiënte manier van aankopen via een platform. En hierbij verloopt het informatie- en beslissingsproces nu eenmaal anders.

In de toenemende jurisprudentie hierover wordt de aanvaarding van het bijbehorende risico steeds vaker bij de koper gelegd. De wetgeving biedt nog wel bescherming gedurende een korte tijd (14 dagen) na aankoop, maar verder dan dat gaat het vooralsnog niet.

De verstrekte informatie is, als gezegd, essentieel. Daarom kijkt een rechter vooral naar de herkomst ervan, vaak vanuit de eigenaar van de auto. Hij kijkt ook naar de wijze waarop deze informatie is overgenomen en op het platform is gepubliceerd en of die informatie de koper op het verkeerd been heeft gezet. En zo ja, welke partij is dat dan aan te rekenen? Want digitale platforms verwerken nou eenmaal enorme aantallen ‘kavels’. Van zo’n partij kan je niet verwachten dat zij alle informatie over deze kavels controleren, verifiëren en zo nodig aanpassen. Dat is niet hun taak. Wel dienen zij, vanuit hun expertise, summier de door de eigenaar aangeleverde informatie te checken op juistheid en volledigheid. Pas als de informatie zodanig afwijkt van wat een deskundige zou moeten kunnen vaststellen, ontstaat er verantwoordelijkheid en eventueel aansprakelijkheid voor het digitale platform. Dat moet dan wel door de ontevreden koper met onderbouwing in rechte worden aangetoond. En dat is in de praktijk vaak een hele klus die weinig soelaas biedt.

De aan- en verkoop van auto’s via digitale platforms is populair, je kunt als koper immers heerlijk in vele ‘showrooms’ rondneuzen. Het extra risico over een soms beperktere informatievoorziening dien je dan wel op de koop toe te nemen.

Volg @CARROS.CARSMAGAZINE voor de vetste auto content, nieuwtjes en meer