Volvo ziet de introductie van de nieuwe V60 als een van de belangrijkste gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Bij alles greep Volvo namelijk terug naar de jaren waarin het met zijn 145 stationcar en diens opvolgers de wereld veroverde. En het voorheen zo brave, saaie Volvo warempel een lifestyle-fabrikant werd. Swedish lifestyle.
Tussen alle Volvo ‘stations’ die de fabriek voor de introductie vanuit het Volvo-museum naar Spanje had meegenomen en in de hoteltuin tentoonstelde – 145, 245, 740 en 940 Polar, 850 en V70 – stond de nieuwe V60 in schijnwerperlicht opgesteld. In titanium-metallic, met berkenhouten dashboard- en portierpanelen en – hoera: terug van weggeweest – lichtgekleurde stoffen ruitjesbekleding die onmiskenbaar knusse natuurauto-sfeer uitstralen, die je inderdaad in vroegere Volvo’s niet alleen zag en ook voelde, maar zelfs rook. Nu dus ook weer.
RUIMER EN BREDER
De nieuwe Volvo V60 deelt zijn platform met de grote V90 en is alleen al daardoor ruimer en breder dan zijn voorganger. Hij is 12,6 centimeter langer en biedt een met 100(!) liter toegenomen bagageruimte. Qua wielbasis – en daarmee de zo belangrijke zitruimte – is hij zelfs 5 centimeter langer dan de V70. De V60 ziet er bovendien uit als een V90, maar dan zonder diens grootte. En juist dat maakt hem tot een Volvo die weleens grootscheeps gekozen zou kunnen worden door ‘Volvisten’ die de V90 – die wij in positieve zin al ‘Zweedse Amerikaan’ noemden – te groot en te opvallend vinden. Het basisprijsverschil tussen de V90 en V60 is tien mille – maar de V60 biedt qua motoren en transmissies, en net zo goed qua premium comfortaccessoires, multimediale mogelijkheden, gedigitaliseerde ondersteldynamica en rijassistentiesystemen, ook alles. Al of niet als optie. De Nederlandse vanafprijs van de V60 van nog net geen 44 mille is in elk geval een bedrag waarop vooral de Duitse grootmachten geen antwoord hebben. Hoewel de waarachtige Volvo-rijder op die vraag sowieso geen antwoord verlangt. ‘Duldt’ mag ook. Andersom kunnen we ons goed voorstellen, dat juist heel wat Audi-, BMW- en Mercedes-rijders in deze Zweed antwoorden op hun vragen krijgen.
DAT BELOOFT WAT
Maar het is de fysieke omgang die het gevoel van een auto bepaalt. Het rijden dus. Voor die ervaring waren er in Spanje twee motorversies voorhanden: een diesel- en een benzinevariant. Het V60-motorenpalet kent louter geblazen viercilinders kent. Er is keus tussen twee benzinekrachtbronnen en twee dieselmotoren, respectievelijk de 250 pk sterke T5 en de 310 pk leverende T6 en qua diesel de 150 pk genererende D3 en de 190 paarden mobiliserende D4. Voorts in de pijplijn (eind dit jaar) twee TwinEngine Hybrid-krachtpatsers: een T6 met een systeemvermogen van 340 pk en een T8 die zelfs 390 paarden levert. Dat belooft wat.
FOUTLOOS
Wij stappen in een donkerblauwe V60 D4. Het beige lederen interieur is een weerspiegeling van het V90-interieur, inclusief de als lange longen vormgegeven uitstroomopeningen van de climate control naast de grote centrale touchscreen, die qua graphics en programmatuur net zo goed identiek is. Op de middenconsole tevens de als ‘bergkristallen’ omschreven selectie- en startknop. Die draaien wij een kwartslag, waarop de diesel met een – in deze voor diesels immers beladen en misschien zelfs wel ‘eind-’tijd – vrij hard ‘ratelritselen’ aanslaat en stationair gaat staan zagen. We trekken de deur dicht, schakelen de achttrapsautomaat in en trekken weg. Direct wel meteen die heerlijk vroege koppelrijkheid van een dieselmotor, een vlot en glad doorschakelende achtbak die het vermogen vrijwel naadloos doorgeeft, waarna opnieuw die moeiteloze kracht- en snelheidsontplooiing, de elektrische stuurbekrachtiging en dan ook nog de grote 19-inch sportwielen. Het zorgt ervoor dat de V60 een moeiteloze dynamiek tentoonspreidt met een gemakkelijke wendbaarheid. En dat is een verschil met de V90, wiens grootte nu eenmaal om omzichtigheid vraagt. Eenmaal op de snelweg doet de diesel foutloos zijn werk, maar de motor mist op hogere snelheden – alles boven 100 à 130 eindschot. Hoewel de tellernaald wel keurig door 150 draait en even later 190 aanwijst. En ook dan nog best doorduwt. Ach, bedenk je je weer, waar hébben we het over?
GEKNEPEN BILLEN
We probeerden op de grotendeels lege Spaanse snelwegen rond Barcelona ook de rijassistentiesystemen. Pilot Assist zou een semi-autonomie bieden die in deze V60 alerter dan ooit is, minder corrigeert en ook op hogere snelheden belijning en bochten beter leest. We zeggen het weer: het werkt, al zit je meer met geknepen billen te rijden dan ooit, de systemen zijn immers feilbaar, maar dat hoef je nooit langer dan een seconde of 15 à 20 te doen, want dan krijg je via een knipperend lampje in de vorm van een stuurwiel op het dasboard de – preventieve - melding dat het mooi is geweest. Dat je het weer zelf moet doen. Wat natuurlijk ook gewoon het beste is. Om voor de hand liggende redenen hebben we de volgens Volvo eveneens verbeterde lane departure warning niet getest. Dus het afremmen en wegsturen op het moment dat er iemand spookrijdt. Jijzelf, dan wel een ander. We blijven erbij: het is ondanks onze waardering voor de moeite allemaal verre van het gedroomde handsfree rijden. Wat het ook zeker niet is en waarschijnlijk ook nooit volledig zal worden.