Er zijn heden ten dage, zo signaleert Thomas Bangma, automobilisten en autoliefhebbers (niet noodzakelijkerwijs dezelfde soort) die voor een lastige keuze gesteld worden: wat gaan we eten? Doen we nog eenmaal - nu écht de laatste keer hoor! - iets authentieks en lekkers, of gaan we op de gezonde toer?
Het valt niet te ontkennen. Korea is hot. Het ene na het andere
Koreaanse restaurant wordt geopend, K-pop is wereldwijd populair en de Koreaanse auto-industrie (lees Hyundai/ Kia) geeft meer gas dan ooit. Zelfs de klok op Times Square in New York wordt gesponsord door Kia, dat ook het logo qua typografie/ontwerp radicaal heeft vernieuwd (ze hadden misschien voor de duidelijkheid een punt in de I moeten incorporeren, merkte de fotograaf van dienst op). Hier te lande boekte Kia vorig jaar een recordresultaat met ruim 30.000 verkochte auto’s en daarmee was het nét niet het bestverkochte merk. Knap voor een merk dat zich pas in 1993 op de Nederlandse markt meldde.
Ravissant
Van dergelijke resultaten kan Alfa Romeo slechts dromen. In een héél grijs verleden tikte het mooie merk uit Milaan wel eens de 10.000 stuks aan. De recente verkoopcijfers noemen we maar niet. En het is welhaast aandoenlijk dat de Italianen (vooralsnog…) kunnen blijven teren op mooie herinneringen, waarvan ze wederom blijk geven met de Stelvio in dit verhaal, in de weemoedig makende ‘GT Junior’ uitvoering. Over weemoed gesproken: ook de Giulia is nu leverbaar in de typerende tint ‘Giallo Ocra’, een overigens zeer eigentijdse en ravissante interpretatie van het oorspronkelijke okergeel dat de ‘Bertone’ GT 1300 Junior eind jaren zestig kenmerkte en dat een jongere kopersgroep moest aanspreken.
Feit is dat de Giulia’s en Stelvio’s die je dezer dagen gelukkig heus met enige regelmaat tegenkomt, worden bestuurd door mannen en vrouwen van minstens ‘middelbare’ leeftijd. Typerend voorval op de A12: één van de zeer weinige mannen die een (Alfarode) Stelvio in Nederland rijden keurde onze toch ook tamelijk opvallende ‘Runway Red’ Kia EV6 geen blik waardig, al haalden we elkaar beurtelings meerdere malen in. Hij leek geen boodschap te hebben aan de stikstoflimiet en reed ongeveer 130. Ik deed wat je de meeste EV-rijders ziet doen; af een toe een kortstondige uiting van need for speed, om vervolgens terug te vallen tot de voor elektrische auto’s ideale 90-100 km/h. De Alfa-man zal nimmer Kimchi hebben gegeten, lijkt me. Ik sluit daarentegen niet uit dat hij in de Italiaanse Alpen een restaurant weet te vinden waar je de beste Pizzoccheri met gesmolten lokale bergkaas kunt eten. Op de parkeerplaats aldaar staan overigens altijd Stelvio’s in alle kleuren en smaken.
Lees verder
Het gehele artikel en nog veel meer foto’s kunt u teruglezen in CARROS Magazine nr. 1/2022. Nooit iets missen? Neem nu een extra voordelig jaarabonnement (8 nummers).